Jegomość nonszalanckim i pewnym siebie krokiem wyszedł z baru zostawiając Ritę samą z pustą szklanką i rachunkiem do zapłacenia. Zawołała barmana. Zdjęcie Freemana nadal leżało rozłożone na stole. Barman, mężczyzna po trzydziestce w śmiesznie schludnym stroju odebrał o niej należność. Zatrzymał się na sekundę, aby przyjrzeć się zdjęciu. Przez tę właśnie sekundę na twarzy mężczyzny rozszalała się burza emocji. Korzystając z chwili, Tropicielka oderwała jego wzrok od zdjęcia stanowczym pytaniem.
- Zna pan tego człowieka?
- Często pojawiał się tu wieczorami – odpowiedź była stanowczo za krótka.
- Na pewno wie pan coś więcej – po szybkich oględzinach mężczyzny dodała – macie podobne zainteresowania. Kto kupował towar? Pan, czy Marcus Freeman?
Barman blady jak ściana spojrzał na nią, jakby zobaczył ducha. Patrzył by tak pewnie w nieskończoność, gdyby Stark nie ściągnęła go na ziemię głośnym i natarczywym chrząknięciem.
- On… - zaczął łamiącym się od strachu głosem – często tu przychodził i oferował towar różnym ludziom… Skąd pani… Czy jest pani z policji?
- Nie – uspokoiła go – kiedy ostatni raz coś pan od niego kupował?
- Tydzień temu – na twarzy mężczyzny pojawiało się coraz więcej kolorów – ale widziałem go dwa dni temu, gdy próbował wciskać swoim klientom nowy specyfik.
Rita poruszyła się na tę wiadomość. Oparła się łokciami na blacie baru i przybliżyła w ten sposób to przesłuchiwanego. Jej niebieskie oczy wpatrywały się natarczywie w ciemnobrązowe tęczówki barmana.
- Pamięta pan jak się nazywał?
- Ym… - widać było, że owe spojrzenie trochę go krępowało – nazywał to „Napoleonem”, ale prawdziwej nazwy nie podawał.
Mężczyzna był najwyraźniej zmęczony pytaniami, jednak Rita chciała z niego wyciągnąć trochę więcej.
- Jest coś jeszcze – powiedziała wpatrując się w jego źrenice – zdarzenie… osoba… kobieta…
- Przepraszam panią bardzo, ale muszę zając się swoją pracą. Do widzenia.
Barman, znowuż blady odszedł szybko od tropicielki w kierunku głodomora w kapturze. Jasnowłosa wiedziała, że nic więcej z mężczyzny by nie wyciągnęła w tym momencie. Wyszła więc pokornie z baru. Okazało się, że czas w tym miejscu przemijał znacznie szybciej. Słońce skryte za toksycznymi chmurami i smogiem powolnie opadało za horyzont. Tropicielka zatrzymała taksówkę i wróciła do domu.
*
Półtorej godziny później, z głową pękającą od wszelakich teorii odnośnie morderstwa Marcusa Freemana, sprzątnęła na błysk swoje cztery ściany. Dokładnie wymyła się i ubrała, po czym wyszła z domu. Podeszła do zakapturzonej postaci, która stała „ukryta” pod lampą uliczną po drugiej stronie ulicy.
- Dobry wieczór – powitała osobę - czy mógłbyś, proszę, powiadomić mojego brata, że proszę go, aby stawił się u mnie jeszcze dziś?
Obcy skinął głową zbyt zaskoczony, aby cokolwiek odpowiedzieć. Wywiązał się jednak ze swojego zadania i prawie godzinę później pod blok jasnowłosej zajechał elegancki samochód Edwarda Starka. Właściciel, nie tak schludny co jego auto, podszedł spokojnie do swojej siostry.
- Czego chcesz? – spytał na powitanie.
- Też miło cię widzieć, braciszku – uśmiech, który pojawił się w jednej chwili na jej twarzy zniknął równie szybko – to sprawa zawodowa, więc może zechciałbyś zaszczycić moje mieszkanie twoją obecnością.
Edward nie wyglądał na uradowanego, lecz postąpił jak mu kazano. Zdziwił się widząc mieszkanie siostrzyczki czystym jak łza. Zdjął płaszcz i usiadł przy kuchennym stole.
- Kawy, herbaty? – zaproponowała Rita.
- Dziękuję – odparł - nie zamierzam być długo.
- Dlatego rozsiadłeś się jak na trzy godzinne spotkanie?
Edward zgromił siostrę wzrokiem. Nienawidził gdy analizowała jego zachowanie i wykorzystywała swoje umiejętności przeciwko niemu. Gdy dwie gorące kawy znalazły się na stole rodzeństwo rozpoczęło dialog.
- Mów od razu w czym rzecz – zaczął mężczyzna – nie baw się w żadne pogawędki.
- Skoro nalegasz – Ritę ucieszyła ta bezpośredniość brata – czy słyszałeś może o Napoleonie?
- Rozumiem, że raczej nie chodzi ci o francuskiego króla i wspaniałego dowódcy sprzed kilkuset lat?
- Nie mylisz się – potwierdziła- poza tym był cesarzem Francuzów.
Lekarz machnął tylko ręką na jej uwagę.
- Jest nowy towar na rynku o takiej nazwie, wiesz coś może?
- Nie jestem miłośnikiem zatruwania się takimi używkami, więc czemu mnie o to pytasz?
- Fakt, nie jesteś, ale dobrze wiemy, że masz kontakt z narkomanami w swoim zawodzie.
- Coś słyszałem – przyznał wreszcie po chwili milczenia – niesamowicie mocne gó.wno. Przez pierwsze trzy godziny „ofiara” ma silne halucynacje, zazwyczaj pozytywne, jednak później staje się agresywna i chętna do walki.
- Dość wiele wiesz na ten temat – wbrew swojej woli zauważyła Tropicielka.
- Mam pacjenta który to wziął – Rita wyprostowała się na tę wieść.
- Dasz mi go jutro na parę chwil?
- Mężczyzna jest w śpiączce od dwóch tygodni – odparł – kolejna „zdolność” Napoleona.
Rodzeństwo zakończyło rozmowę. Oboje dopili swoje kawy. Siostra odprowadziła brata do drzwi. Ten ubrał się i już miał wyjść gdy odwrócił się nagle do jasnowłosej.
- Uważaj na siebie – powiedział ze szczerą troską w głosie – zadzwoń do rodziców. Trochę się niepokoją… I nie strasz tak „moich” detektywów.
Na ostatnią radę oboje uśmiechnęli się życzliwie do siebie. Następnie bez zbędnych pożegnań Edward wyszedł z mieszkania młodszej siostry. Nie wiedząc czemu, Rita nagle poczuła jak ogarnął ją melancholijny smutek, a nawet strach przed samotnością i utratą bliskich…
*
~Następnego dnia~
Niedługo po pojawieniu się na zegarze drugiej po południu Rita weszła do baru. Od razu dostrzegła charakterystyczną fryzurę Nieśmiertelnego, z którym wczoraj rozmawiała. Podeszła więc do lady tym razem nic nie zamawiając.
<Michael?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz